Nog één klein hapje...
"Ik eet helemaal niet zo veel......." ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik vond echt dat ik niet zoveel at. Ik kwam van de wind al aan, net als de rest van mijn familie, ik had gewoon pech.
En slanke mensen? Die hebben geluk. Die kunnen eten wat ze willen en komen niet aan. Zo dacht ik er vroeger over.
Totdat ik eens echt ging kijken naar het eetgedrag van slanke mensen. Ik kwam erachter dat pech en geluk niet zoveel met mijn gewicht te maken heeft.
Ik had in de loop der jaren een hoop 'dikke' gewoontes ontwikkeld die ik eigenlijk nooit meetelde in mijn eetgedrag. Ik at inderdaad niet zoveel tijdens de drie maaltijden.... maar ik was wel een 'grazer'.
Een snoepje hier, een hapje daar, wat proeven in de supermarkt, een klein koekje bij de koffie: ik zei nooit nee tegen kleine dingen. Het mes met chocopasta aflikken ...., zelfs de korstjes van het bordje van mijn kinderen stopte ik nog in m'n mond omdat ik het zonde vond om weg te gooien.
Stuk voor stuk kleine hapjes, maar opgeteld vormden al deze gewoonten bij elkaar heel wat kcal. Ik at dus wél degelijk te veel, vaak zonder dat ik het doorhad.
Nog een voorbeeld:
Sporten op vaste tijden
Als kind zat ik op een teamsport: ik sportte op vaste dagen en tijden, daar was geen discussie over. Toen ik begon met afvallen (in 2005) begon ik, na jaren van laksigheid, ook weer met sporten: hardlopen.
Rennen doe ik nu, 15 jaar later, nog steeds. Nu weer regelmatig. Ik heb ook tijden gehad dat ik liever op de bank bleef hangen. Eén ding is me in al die jaren heel duidelijk geworden: als ik vaste tijden en dagen heb bepaald, ga ik prima lopen. Zodra ik echter begin te rommelen met mijn vaste planning, gaat alles schuiven. Dan is het veel makkelijker om toch in bed te blijven liggen en om lekker niet te gaan als het regent...
