Voordat Sharon 15 kilo afviel, at ze soms wel 7 of 8 zakken chips per week. Dit is haar verhaal.
In 2013 woog ik ongeveer 75 kilo. Dat klinkt misschien niet als enorm veel, maar voor een gezonde twintiger die vrij klein is en het getal de laatste jaren met een gestaag tempo had zien stijgen was het niet best. Ik was een notoire snacker. Thuis werd dat nog wel een beetje in toom gehouden, maar eenmaal op mezelf wonend ging het mis. Ik kookte alleen maar wat ik lekker vond, en er was niemand die mijn snackgedrag in de gaten hield.
Chips was mijn ‘sweet spot’, ik kon er wel 7-8 zakken per week van wegwerken. Op het moment dat ik dat deed, dacht ik dat ik het op de één of andere manier wel verdiend had. Ik wist dat je van chips dik wordt, maar ik dacht: iedereen eet toch chips? Op deze manier zou het niet lang meer duren voordat ik de 80 kilo’s voorbij zou schieten: wie weet op welk gewicht ik uiteindelijk zou eindigen?
Afvallen was voor mij één grote ellende
Ik was de wanhoop nabij. Net als alle andere succesverhalen kan ook ik vertellen dat ik al van alles geprobeerd had. Ik weet nog dat ik oprecht dacht dat ik maar twee keuzes had: slank zijn en nóóit meer iets lekkers, of overal van genieten en alsmaar zwaarder worden. Sporten vond ik niet leuk, groenten vond ik niet lekker; het hele concept afvallen was voor mij één grote ellende.
‘Ik mag wel, maar ik wil het niet’, snapte ik niet
Via een tijdschrift kwam ik bij Het geheim van slanke mensen. Ik kon mezelf er helemaal in vinden, maar toen ik er daadwerkelijk aan begon wekte het alleen maar frustratie op. Ik hongerde mezelf overdag uit zodat ik ’s avonds nog genoeg calorieën over had voor een snack. Ik woog mezelf elke dag om te kijken of er al verschil was. Dat was er natuurlijk niet want ik at nog steeds hartstikke zout en hield daardoor vocht vast.
Miekes gezegde “ik mag het wel, maar wil het niet” snapte ik niet helemaal. Ik weet nog dat ik een keer als een hysterische peuter door het huis stampte: “wat nou ik mag wel chips, maar ik wil het niet? IK WIL WÉL CHIPS!” Om de rust en vrede in het huis te bewaren verdween het boek de kast in. Weer een mislukte poging.
Boosdoeners herkennen
Eind dat jaar besloot ik te stoppen met de opleiding waar ik destijds mee bezig was. Daarmee viel een enorme last van mijn schouders, omdat ik al zo’n 5 jaar deze opleiding met tegenzin deed. Precies op dat moment verscheen Mieke haar nieuwe boek, Ik ken mezelf en ben slank. De timing had niet beter gekund, want mijn nieuwe opleiding begon pas in september dus ik had alle tijd om me rustig in het boek te verdiepen.
Ik kreeg nieuwe inzichten over korte en lange termijn denken, compenseren met verschillende maaltijden, en leerde dat het niet zo zwart wit was zoals ik in het begin dacht. Tuurlijk kun je slank zijn én iets lekkers eten, alleen moet je daar wel een goede middenweg in vinden. Daarnaast zag ik ook dat de stress die mijn vorige opleiding opleverde de voornaamste boosdoeners waren van mijn eetgedrag. Hierdoor kon ik altijd wel een smoesje verzinnen om te eten. Dus ik denk dat het vooral van belang is dat je eerst zorgt dat je goed in je vel zit, zoals Mieke zelf ook altijd zegt.
10 kilo eraf!
Het resultaat mocht er zijn; binnen een halfjaar viel ik 10 kilo af. Puur door gezonder te eten en te drinken, want sporten, daar deed ik nog steeds niet aan. Stap voor stap leerde ik nieuwe gewoontes aan; zoals het afschaffen van pakjes en zakjes, minder zout eten, het eten van nieuwe dingen (vooral groenten) en het eten van minder tot nagenoeg geen vlees. In tegenstelling tot mijn andere dieetpogingen bleven de kilo’s er deze keer van af.
Toen mijn studie in Eindhoven begon moest ik even zoeken naar een eetpatroon dat bij mijn drukke rooster paste. Ik kwam onder de streep wel twee kilo aan (ik geef de Brabantse worstenbroodjes de schuld), maar bleef over het algemeen op een stabiel gewicht. Ik zat een stuk lekkerder in mijn vel, knalde er binnen 2,5 jaar een verkorte hbo-opleiding doorheen, slaagde met een 8 en bezorgde mezelf een gave baan als marketer.
15 kilo afvallen én een schitterende bruid!
Ik twijfelde of ik nog verder zou gaan naar mijn ultieme streefgewicht (60 kilo), maar eigenlijk vond ik het wel prima zo. Totdat ik in de zomer van 2017 ten huwelijk werd gevraagd. Ik woog 68 kilo en onder het mom van nu of nooit schreef ik me in bij de sportschool. Ook al hield ik er niet zo van, ik wist dat dit de volgende stap was om mijn huidige stabiele gewicht te doorbreken. Ik wilde geen crash-dieet en vroeg me af of ik niet te fanatiek bezig was.
Mijn coachgesprek met Skinnyminds was een goede boost omdat ik hier hoorde dat ik goed op weg was. Mijn nieuwe poging voor de laatste loodjes pakte uit, want na zo’n 2 jaar hetzelfde te hebben gezien op de weegschaal ging de meter opeens omlaag. Ik kreeg de smaak te pakken en ging naast krachttrainen ook nog een beetje hardlopen. 5 jaar geleden had ik je niet geloofd als je me had verteld dat ik er ook nog plezier aan had ook! Eind vorig jaar trouwde ik en stond er 60,5 kilo op de weegschaal, ik was 15 kilo afgevallen. Uiteraard zag ik er schitterend uit!
Dat ik mijn streefgewicht nét niet gehaald had, heeft voor mij een symbolische betekenis. Ik woog 63 kilo toen ik mijn jurk vond en was toen al tevreden. Het was dat het sporten en gezonde eten me zo goed bevielen, daarmee ben ik nog 2,5 kilo afgevallen. Was dat niet zo, dan was het ook prima geweest. Ik heb geleerd dat lekker in je vel zitten belangrijker is, en ‘mooi zijn’ een relatief begrip is.
Nooit meer als een verslaafde grijpen naar allerlei lekkers
“En nu nog volhouden”, zeggen veel mensen om me heen. Dat vind ik zo’n onzin. Alsof ik een of ander crash dieet heb zitten volgen om in mijn trouwjurk te passen en nu als een verslaafde weer terug wil grijpen naar allerlei lekkers. Ik ga naar de sportschool omdat ik het leuk vind en eet gezond omdat dat goed voor me is (en lekker).
Toegegeven: soms heb ik weleens een snack-attack of eet ik een week lang slechte dingen omdat ik moe ben. En ook ik hou me tijdens de feestdagen nauwelijks in. Maar ik zou er niet aan moeten denken om weer terug te vallen naar mijn eetpatroon uit 2013. Bijna elke dag een zak chips, alleen maar bewerkt voedsel, nagenoeg geen groenten en fruit, en koek als tussendoortje. Nee, zie dat maar eens vol te houden. Eindelijk heb ik hem door: “Ik mag alles eten, maar ik wil het écht niet”.
Interesse in ons 6-maanden coachplan? Klik hier voor meer informatie.
